«ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΠΙΣΩ ΔΕΝ ΠΑΩ»
«ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΠΙΣΩ ΔΕΝ ΠΑΩ»
Description
Η Μαρία μεγάλωσε σε μια αστική οικογένεια, αλλά κατάλαβε από μικρή τη σκληρότητα του «κόσμου των ενηλίκων». Στα 13 της, αναζητώντας την ελευθερία και την αίσθηση του «ανήκειν», γνώρισε τα ναρκωτικά. Εκεί ξεκίνησε ένα μακρύ κι επίπονο ταξίδι, με πολλές οδυνηρές στιγμές, μέχρι την τελική λύτρωση.
Tags
Credits
Interviewee
- Μαρία Χαρτοφυλακίδου
Interview by
- Kwnstantinos Kokiasmenos
Podcast Producer
- Xaris Pagwnidou
Sound Designer
- Giwrgos Ramantanhs
Sound Editor
- Enes Axmet Kexagia
Γεννήθηκα στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 61’. O πατέρας μου ήταν ορθοπεδικός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, ακαδημαϊκός, συγγραφέας. Και η μητέρα μου οικιακά. Οι γονείς μου γενικά ήταν upper middle class. Eίχαν μια συγγένεια με τους Ωνάσηδες … Ο πατέρας μου είχε στάτους.
Η παιδική μου ηλικία γενικά δεν ήταν ευχάριστη. Ήμουνα φοβισμένη. Θυμάμαι ότι ο κόσμος των ενηλίκων ήταν πολύ τρομακτικός για εμένα. Παραδείγματος χάριν, η μητέρα μου μίλαγε στο τηλέφωνο, ας πούμε στη φίλη της: «Τι κάνεις, αυτό...». Νόμιζες ότι ήταν η καλύτερή της φίλη στον κόσμο και μετά θα 'κλεινε το τηλέφωνο και θα έλεγε κάτι με μια άλλη τελείως φωνή…Λοιπόν, αυτός ο κόσμος της υποκρισίας και του «αλλιώς είμαστε μέσα στο σπίτι και αλλιώς έξω» ήτανε ένα βασικό.
Το άλλο βασικό και γενικά, είχα αρκετούς μπαμπάδες φίλων μου και λοιπά και λοιπά και λοιπά που κάναν αυτό που λέγεται σεξουαλική κακοποίηση, ξέρεις, με έναν τρόπο. Μπορεί να μην ήτανε βιασμός ας πούμε, αλλά ήτανε αυτό το φλερτάρισμα του παιδιού, το να με ακουμπήσουν... Ή θυμάμαι ας πούμε να κοιμάμαι το βράδυ στης φίλης μου και να έρχεται ο μπαμπάς της μεθυσμένος και να ανοίγει τα σεντόνια και να μπαίνει, να πέφτει επάνω μου και να αρχίζει να με πιάνει και τέτοια.
Και όταν ήμουνα 12, στην έκτη δημοτικού, μόλις άρχιζε η έκτη δημοτικού, ήταν ο δάσκαλος του σχολείου, που γράφαμε ένα… Ο οποίος ήταν... Και τότε, ας πούμε, είχαμε έναν δάσκαλο σε όλα τα μαθήματα, πέμπτη και έκτη και τέταρτη νομίζω, από την τετάρτη δημοτικού. Λοιπόν, αυτός, γράφαμε ένα τεστ και εγώ ήμουνα, δεν είχα διαβάσει. Και έμεινα τελευταία. Αυτός ήρθε γύρω μου, μου είπε τις απαντήσεις του τεστ όλες και μετά με έπιασε, άρχισε να με φιλάει, να μου πιάνει το στήθος. Πάρα πολύ έτσι άγρια….
Είχα μείνει, εν τω μεταξύ, είχα παγώσει, δεν μπορούσα να πω τίποτα. Και το μόνο που μπόρεσα να πω είναι: «Όχι, δεν...». Όταν με ρώτησε ας πούμε: «Σ’ άρεσε;», του είπα «Όχι».
Μετά από το επεισόδιο εγώ δεν μπορούσα να πάω πάλι στην τάξη γιατί νόμιζα ότι θα με σκοτώσει. Νόμιζα ότι θα βγάλει ένα μαχαίρι και θα με σκοτώσει, θα με δολοφονήσει δηλαδή. Κάλεσαν τη μαμά μου, είπα εγώ ότι είμαι άρρωστη και κάλεσαν τη μαμά μου. Και η μάνα μου με πήγε κλαίγοντας στο νοσοκομείο, στον πατέρα μου, ο οποίος μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε το τρομερό: «Ε, δάσκαλός σου είναι, σε αγαπούσε, σε φίλησε».
Και αυτό άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και ένιωσα μια φοβερή απέχθεια για τον εαυτό μου που δεν μπορούσε να αντιδράσει σε όλα αυτά. Και από κει και ύστερα άλλαξε τη ζωή μου. Από εκεί άλλαξαν όλα. Και άρχισα να –αυτό που λέμε στα αγγλικά–, να acting out. Δηλαδή άρχισα να ντύνομαι διαφορετικά, ανακάλυψα τα αγόρια και μου δίνανε σημασία και είπα: «Αυτό είναι, τελείωσε». Και γενικά από εκεί άρχισαν όλα.
Υπάρχει και ένα άλλο πράγμα, ότι τότε ας πούμε το 73’ εγώ ήμουν 12 χρονών. Το Πολυτεχνείο για εμένα ήταν ένα μεγάλο πλήγμα. Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπήρχαν άλλοι που ζουσαν μια ζωή πολύ διαφορετική. Δηλαδή θυμάμαι εδώ στη Σίνα που τα παιδιά ακούγαμε στο ραδιόφωνο «Εδώ πολυτεχνείο». Και τα παιδιά ανέβαιναν τη Σίνα και κρυβόντουσαν κάτω από τα αυτοκίνητα, πίσω από τα αυτοκίνητα και ο πατέρας μου δεν άνοιγε την πόρτα. Αυτό το πράγμα με γέμισε ενοχή.
Οπότε σιγά σιγά, όταν ήμουνα 13-14 και γνώρισα, ας πούμε, τους καλύτερούς μου φίλους, εκείνοι ήτανε ταγμένοι στην αριστερά, είχαν μια ιδεολογία, μια άποψη. Εγώ ερχόμουν από ένα...,μεγαλοαστικό στάτους, ας πούμε, και υπήρχε μια περιφρόνηση. Υπερασπιζόμουνα τους γονείς μου στους φίλους μου και υπερασπιζόμουνα τους φίλους μου στους γονείς μου.
13 χρονών άρχισαν οι εξαρτήσεις, αλκοόλ, σιγά σιγά άλλα πράγματα χάπια… Στα 13-14-15 απλώς σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο, δε μπορούσα να…οι γονείς μου δεν ήξεραν τι να με κάνουνε. Λοιπόν, όταν ήρθαν τα drugs και τα αλκοόλια και οι γκόμενοι, ήμουνα, ήταν σαν να μου έχεις ανοίξει έναν παράδεισο.
Τότε, λοιπόν, έφυγα από το σπίτι και ήτανε τα δύο χρόνια της ζωής μου τότε, που πέρασα τα πιο ωραία χρόνια της ζωής μου, διότι ήμουνα στη Γλυφάδα με φίλους, ήμουνα ερωτευμένη με κάποιον, ήμασταν υποτίθεται αναρχικοί, δεν μας ένοιαζε τι φορούσαμε, περπατούσαμε ξυπόλητοι, αγαπιόμασταν. Θεωρούσαμε ότι η μονογαμία δεν υπάρχει, παρόλο που ήμασταν στην πραγματικότητα μονογαμικοί.
Και όταν πια έφυγα κι από το σπίτι και άρχισα να τριγυρνάω με αυτόν τον φίλο μου, τον Λεωνίδα, και ήμασταν ερωτευμένοι κι έτσι, άρχισε ο πόλεμος. Οι γονείς μου το πήραν προσωπικά, σαν να το έκανα σε αυτούς, ας πούμε. Και άρχισε ένα πράγμα το να με πιάσουνε. Κρυβόταν η μάνα μου να δει πού ήμουνα…Ερωτεύτηκα τον άνθρωπο που ήταν όχι στον δρόμο με την έννοια του δρόμου, αλλά, ξέρεις, τον απλό άνθρωπο που δεν είχε πολλά λεφτά, που ήταν αυτός που ήτανε. Άρχισα να θέλω να ανατρέψω τα πάντα.
Από εκεί κι ύστερα επενέβη η μάνα μου και οι γονείς μου και λοιπά και αρχίσανε να με στέλνουν σε διάφορα μέρη. Και μετά με στείλανε στη Γενεύη για να πάω σε ένα σχολείο, Ecole de culture Générale. Έκατσα τρεις μήνες εκεί. Γνώρισα την Φάτη. Η Φάτη ήτανε junky, μέναμε μαζί…Η Φάτη ήτανε από το Ιράν, από πολύ πλούσια οικογένεια, μάλλον του Shah, και τους είχαν κυνηγήσει. Η Φάτη την είχαν εγκαταστήσει μόνης της σε μια πανσιόν. Τότε ήμασταν 16-17 χρονών. Ίδια ηλικία είχαμε. Και ήταν ένα κορίτσι μόνο του, πανέμορφο. Δε θα τη ξεχάσω ποτέ.
Πολλά γίνανε. Δηλαδή εκείνη έπαθε overdose, προσπαθούσα να τη σώσω. Ένα βράδυ έκοψε τις φλέβες της, ήταν εκεί μες στα αίματα, δεν ήθελε να φωνάξω το νοσοκομείο, την αστυνομία. Ήτανε πάρα πολλά. Η Φάτη τέσσερα χρόνια μετά από αυτό, την είχα δει δύο χρόνια μετά που πέρναγα από τη Γενεύη με τον αδερφό μου από την Αγγλία και ήτανε junky, και ήμουνα κι εγώ. Είχε χάσει τον φίλο της στα χέρια της. Πέθανε ο φίλος της από overdose και δύο χρόνια μετά απ’ αυτό πέθανε και η ίδια σε αυτοκινητιστικό. Είμαι σίγουρη ότι ήταν πιωμένη.
Μου 'λεγε: «Μην κάνεις ποτέ ηρωίνη». Εγώ δεν είχα πιει πρέζα. Αλλά ο Λεωνίδας, ο φίλος μου, πριν να φύγω για τη Γενεύη μου είπε: «Αν φύγεις, θα αρχίσω να βαράω ηρωίνη».
Λοιπόν, όταν γύρισα από τη Γενεύη τότε, 17 χρονών, και έμαθα ότι ο φίλος μου είχε αρχίσει όντως να κάνει ηρωίνη και δεν μου μίλαγε, πήγα και εγώ σε έναν ντίλερ και του είπα: «Ρίξε μου». Δηλαδή η πρώτη φορά που έκανα ηρωίνη ήταν με ένεση και κανονικότατα, ας πούμε. Κι από τότε την ερωτεύτηκα.
Η ηρωίνη ήτανε ένα πράγμα τρομερό. Διότι ξαφνικά δεν πόναγα πουθενά, ήμουν πάρα πολύ σίγουρη για τον εαυτό μου. Δεν πονούσα πουθενά εσωτερικά και εξωτερικά, ήμουνα σαν βράχος. Δεν μ’ ένοιαζε τίποτα. Μπορεί να ήτανε κρύο και εγώ να κυκλοφορούσα μισόγυμνη. Μπορούσα να είμαι αυτός που ήθελα να είμαι. Δηλαδή έφτιαχνα persona και τη ζούσα στο μυαλό μου. Δηλαδή ζούσα σε ένα κόσμο φαντασίας. Ή ντάγκλαρα κάπου, ας πούμε, ακίνητη για φοβερές ώρες, όπου ήμουν σε έναν χώρο που δεν υπήρχε τίποτα. Δεν υπήρχε πόνος, δεν υπήρχε ζωή, δεν υπήρχε θάνατος, δεν υπήρχε τίποτα. Θυμάμαι ότι μόλις έριχνα, έβγαζα μια κραυγή απόλαυσης και ήταν πιο πολύ ανακούφιση, ήταν: «Επιτέλους!».
Εγώ ήθελα αυτό, εγώ ήθελα να ανήκω κάπου, σε μια παρέα. Αυτό ήθελα. Και αυτό μου έδωσε αυτό το σύντομο διάστημα όπου κυκλοφορούσα με τους φίλους μου και πίναμε και δεν είχαμε όρια και ήταν... Η αγάπη μου ήταν να παραβώ κι άλλα όρια, προσωπικά και κοινωνικά. Άρχισα να κάνω tricks στον δρόμο, να είμαι… Δηλαδή πορνεία.
Εντάξει, το έκανα για δύο λόγους. Ο ένας ήτανε για τα εύκολα χρήματα και ο άλλος ήτανε από μια φοβερή ανάγκη αυτοκαταστροφής. Θυμάμαι ότι όπου υπήρχε κίνδυνος τον ήθελα. Ήθελα αυτό για να νιώσω ζωντανή.
Ερχόμουνα κι από ένα background που δεν είχα ποτέ μου δουλέψει. Δηλαδή τα είχα όλα έτοιμα. Η μάνα μου είχε πάντα κοπέλες που μου φτιάχνανε το δωμάτιο... Δεν είχα να πάρω αποφάσεις για τίποτα. Ούτε αυτό που φόραγα! Όταν ήμουνα στον δρόμο και η μάνα μου ήτανε με όλο αυτό το high society και λοιπά και έπρεπε κι εγώ να παρουσιαστώ, της έκανα το χατίρι από ενοχή και με έντυνε με τα δικά της τα ρούχα. Έπαιζα αυτόν τον ρόλο και μετά έφευγα και πήγαινα πάλι πίσω στον δρόμο.
Μετά παντρεύτηκα ένα junky, έναν άλλον που, τέλος πάντων, για να μας αφήσουν ήσυχους, παντρευτήκαμε και πήραμε ένα σπίτι που μας το 'δωσε κάποιος. Και όσο πέρναγαν τα χρόνια, τόσο μισούσα τον εαυτό μου περισσότερο.
Γιατί ήμουνα μια αποτυχία. Δηλαδή οι φίλοι μου διάβαζαν βιβλία, ήτανε, είχανε γίνει καλλιτέχνες, ξέρω 'γω, αυτό, εκείνο, προσπαθούσαν, κάνανε κάτι στη ζωή τους. Στα δικά μου τα μάτια εκείνοι είχαν μια ζωή και εγώ δεν είχα.
Οι γονείς μου γενικά με σώζανε και με καταστρέφανε όλη την ώρα. Με βρίσκανε ή πήγαινα εγώ και τους έλεγα: «Θέλω να κάνω off» και μ’ έβαζε ο μπαμπάς μου σε μια κλινική, καθόμουνα εκεί σαράντα μέρες, μου δίνανε χάπια απέραντα και ήμουν σαν ζόμπι. Και μετά έβγαινα και ξανάκανα τα ίδια.
Και αυτό σιγά σιγά, σιγά σιγά έφτανε στην κορυφή, στο αποκορύφωμα. Οι γονείς μου γενικά υποφέρανε τρομερά. Ο πατέρας μου μου είπε ότι: «Αν αποφασίσεις ότι δεν έχεις ελπίδα, θα σε σκοτώσω και θα σκοτώσω τον εαυτό μου». Η μάνα μου ένα βράδυ, ήμουνα ήμουνα, με είχε βιάσει κάποιος και με είχε σπάσει στο ξύλο και ήμουνα μες στα αίματα, κάτω από ένα γραφείο σε πανικό. Την πήρα τηλέφωνο, ήρθε κάτω, άνοιξε την πόρτα, με είδε κάτω από το γραφείο έτσι όπως ήμουνα, έσκυψε, ήρθε κοντά μου, μου 'ριξε ένα χαστούκι και μου είπε: «Σε μισώ». Και μετά γύρισε και έφυγε.
Τότε κανένας δεν με ήθελε. Με διώχνανε απ’ τα μπαρ, με διώχνανε απ’ τα νησιά, με διώχνανε από… Γενικά, όταν πλησίαζα φεύγανε. Γιατί λένε: «Ωχ, τώρα έρχεται αυτή η τρελή».Ήμουνα χαμένη. Δεν μπορούσαν να με βρούνε. Δηλαδή θέλω να πω, όταν μου λέγανε για αποτοξίνωση, εγώ δεν καταλάβαινα τι θα πει αυτό.
Ο πατέρας μου μια φορά μου λέει: «Εντάξει, έλα...», γιατί εγώ όταν ήμουνα έτοιμη για αποτοξίνωση, πήγαινα στον πατέρα μου, του έλεγα: «Έλα, πήγαινέ με σε μια κλινική τώρα». Και μια φορά με έβαλε στο αυτοκίνητο και μου λέει: «Πάμε». Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ανεβαίνουμε ένα βουνό. Και τότε θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει, ότι θα με σκοτώσει και θα σκοτώσει τον εαυτό του. Και του λέω: «Μπαμπά, πού πας; Θα μας σκοτώσεις;». Και μου λέει: «Δεν νομίζεις ότι είναι καλή ιδέα;». Και του λέω: «Όχι». Τρόμαξα πάρα πολύ. Λέω: «Όχι, γύρνα το αυτοκίνητο».
Όταν το 2010 πέθανε η μαμά μου, βρήκα το γράμμα που της είχε αφήσει ο μπαμπάς μου εκείνη την ημέρα, πώς θα παραλάβει τα λεφτά της ασφάλειας. Είχε κανονίσει από πού από το βουνό, από πού θα οδηγήσει στον γκρεμό και της έλεγε να ζήσει, ότι νιώθει πολύ ένοχος και ότι… Της έλεγε να ζήσει με τον αδερφό μου ευτυχισμένη και να μην σκέφτονται τίποτα και ότι αυτό έπρεπε να κάνει.
Κάποια στιγμή ήρθε ο πατέρας μου και μου είπε: «Last chance». Πήγαμε σ’ έναν ψυχίατρο και ο ψυχίατρος τους είπε μπροστά μου ότι: «Ένα πράγμα μπορείτε να κάνετε μόνο. Να αγοράσετε ένα φέρετρο για τη Μαρία, και να κάνετε θεραπεία για εσάς».
Εγώ έπαιρνα διάφορα, ξέρεις, πώς το λένε, Xanax και τέτοια και Hipnosedon και διάφορα και ξεχνιόμουν, έπινα αλκοόλ και ξεχνιόμουν και πήγαινα και έριχνα πρέζα on top of everything else. Και είχα τόσα πολλά overdose, τόσες πολλές φορές πήγα να πεθάνω! Και ξύπναγα, ας πούμε μια φορά ξύπνησα από τον πατέρα μου με τέσσερις κουβέρτες να τρέμω από το ντέρτι και ο πατέρας μου από πάνω, έτσι, να προσπαθεί να με κρατήσει. Να μου κάνουν τεχνητή αναπνοή…
Και βέβαια γίναν πάρα πολλά, προσπάθησα να αυτοκτονήσω. Είχα πάρει πάρα πολλά χάπια.
Αλλά μια φορά, το ’82 νομίζω ήτανε, που ήμουνα παντρεμένη με τον φίλο μου, αυτόν που ήτανε μες στην πρέζα….Με πήρε ο πατέρας μου και πήγαμε στο σπίτι που μεγάλωσα μικρή στην Κηφισιά. Και μου 'λεγε ας πούμε: «Εδώ κάναμε αυτό, εδώ…» και όλες αυτές οι αναμνήσεις. Δεν ξέρω πώς έγινε, όταν πια γυρίσαμε στο σπίτι, στην Αθήνα, έστειλα τον άντρα μου να πάει να φέρει ξύδια να πιούμε. Κι εγώ ήπια γκλου-γκλου κάτω το ούζο, θυμάμαι είχε λίγο κάτω-κάτω το ήπια και μετά βγήκα από τα σκαλιά της υπηρεσίας, σκαρφάλωσα το περβάζι στον πέμπτο όροφο, μεταξύ πέμπτου και τετάρτου, και πήδηξα. Και έπεσα στα κεραμίδια του διπλανού σπιτιού, που ήταν και σάπια, και με βγάλανε από τον δεύτερο όροφο. Έπεσα αρκετά κάτω, έσπασα την πλάτη μου, δεν έμεινα παράλυτη –δηλαδή εγώ γιατί ζω σήμερα μ’ όλα αυτά;
Δεν ήθελα να αυτοκτονήσω. Ήθελα να βγω. Ήθελα διέξοδο. Ήταν διέξοδος αυτό. Δεν ήτανε… Ήταν από μια ανάγκη να βγω από την πραγματικότητά μου. Και θυμάμαι ότι όταν οι γονείς μου, η μάνα μου μετά στο νοσοκομείο μου κρατούσε το χέρι και ένιωθα ότι τώρα το αξίζω το χέρι της μάνας μου. Τώρα το κέρδισα γιατί πραγματικά υποφέρω.
‘Ημουνα 26-27. Το ’88. Τότε μου είπε ο πατέρας μου, μού λέει: «Κοίταξε, μια τελευταία προσπάθεια. Θες να πας στην Αμερική;» «Θες να πας εκεί να δούμε αν μπορείς αυτό;». Και του είπα: «Ναι». Εγώ ήμουνα… Έτσι κι αλλιώς τι είχα να χάσω; Πέθαινα.
Και όταν πήγα στην Αμερική ήμουνα… Δηλαδή το πρωί ξύπναγα και μου 'φερνε η μάνα μου την κωδεΐνη μου μέσα σε ένα σιρόπι και Hipnosedon για να μπορέσω να πιω καφέ.
Εγώ πήγα στη Νέα Υόρκη, αλλά μετά από έναν μήνα εκεί με στείλανε στη Μινεσότα, που δεν ήξερα πού βρίσκεται στον χάρτη. Και βρέθηκα σε μια πόλη που έκανε φοβερά κρύα. Συνορεύει με τον Καναδά εκεί, Μέση Αμερική, όπου ο κόσμος ξαφνικά πήγαιναν στην εκκλησία και μιλάγανε για τον Θεό και εμένα όλα αυτά με φρικάρανε και δεν καταλάβαινα τίποτα.
Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Δηλαδή θυμάμαι που πήγαινα από το κέντρο, ας πούμε, που με πήγαιναν στον γιατρό και με αφήνανε εκεί και περίμενα να έρθουν να με πάρουνε και έλεγα: «Τώρα εγώ μπορώ να το βάλω και στα πόδια». Είχα την ανάγκη να τρέξω, να φύγω.
Ευτυχώς, βρέθηκα με πάρα πολύ καλούς συμβούλους και ανθρώπους γύρω μου, πώς το λένε, professionals που μου λέγαν τι να κάνω. Δηλαδή στο τέλος πια είχα αφεθεί. Στην αρχή δεν ήθελα τίποτα. Δεν πήγαινα στα groups, αυτό. Δεν έκανα τίποτα. Τους έλεγα: «Δεν καταλαβαίνετε, αφήστε με ήσυχη, κωλοαμερικάνοι, δεν ξέρετε τι θα πει να είσαι από την Ελλάδα και είσαστε όλοι τρελοί». Και μετά σιγά σιγά έγινα πάρα πολύ υποτακτική. Κι είπα: «Ωραία. Εντάξει, για να δω, ρε παιδί μου, θα κάνω αυτό που μου λες για να δω τι θα γίνει. Τι έχω να χάσω; Στην κόλαση πίσω δεν πάω. Ή θα σκοτωθώ και θα πεθάνω ή αυτοί λένε ότι υπάρχει και κάτι άλλο. Και αν υπάρχει;
Άρχισα να πηγαίνω και στους Ναρκομανείς Ανώνυμους και βρήκα εκεί μια οικογένεια. Και με τα χρόνια σιγά σιγά αυτό που έκανα είναι ότι σε έναν χρόνο αποφάσισα ότι επειδή εγώ είμαι, δεν μπορώ ούτε άντρες να έχω –διότι εγώ δεν μπορούσα να κάνω σχέση, ήτανε αδύνατον, δεν είχα σχέσεις στη ζωή μου πραγματικά, δεν είχα. Και με τα χρόνια σιγά σιγά αποφάσισα ότι θα κάνω ένα παιδί. Και έμεινα έγκυος με έναν άσχετο. Με έναν ο οποίος ήταν στη φυλακή μάλιστα και έμεινα έγκυος στην κόρη μου. Ε, και τότε άλλαξαν όλα. Γιατί ξαφνικά ανακάλυψα την ανιδιοτελή αγάπη. Γιατί η κόρη μου μού έδωσε άγκυρα και πυξίδα. Δηλαδή από δω και μπρος δεν ήμουνα μόνη μου. Όταν ήμουνα μόνη μου τι μ’ ένοιαζε; Δεν είχα και πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, οπότε… Η κόρη μου, όμως, ήταν κάτι άλλο, ήτανε... Ξαφνικά είχα την ευθύνη αυτού του πλάσματος που πραγματικά θα κοίταζε εμένα, σ’ εμένα να της δώσω κατεύθυνση. Πώς θα το κάνω εγώ αυτό αν δεν είχα η ίδια;
Το μέλλον σου εξαρτάται από το πώς ζεις το παρόν. Έζησα τριάντα τέσσερα χρόνια στην Αμερική όπου καθάρισα και έφτιαξα μια ζωή και βρήκα τον εαυτό μου επιτέλους και βρήκα πού ανήκω μέσα μου κι όχι έξω μου, αλλά πλήρωσα ένα πολύ μεγάλο τίμημα.
Μια μέρα, είχε γεννηθεί κι ο γιος μου, και σφουγγάριζα το πάτωμα της κουζίνας. Και σκέφτηκα και γέμισα ευτυχία, ένιωσα τρομερά ευτυχισμένη: «Κοίτα να δεις ότι είμαι μια κανονική μητέρα κι έχω δύο παιδιά και σφουγγαρίζω το πάτωμα!». Δηλαδή αυτό το πράγμα, το «take it for granted», που το κάνει ο καθημερινός άνθρωπος, για εμένα ήταν πάρα πολύ μακρινό. Εγώ τώρα ζω στην Αμερική. Είμαι, νομίζω στην Ελλάδα λέγεται Σύμβουλος Ναρκομανών και Χρηστών και γενικά Εξαρτήσεων. Δουλεύω σ’ αυτό το επάγγελμα από το ’92.
Το high του να έχεις τον έλεγχο της πορείας σου είναι τρομερό. Με τα drugs επιλέγουν εκείνα, δεν επιλέγεις. Στην πραγματικότητα δεν επιλέγεις τίποτα. Τώρα μόνο μπορώ και στέκομαι σε κάθε λεπτό της ζωής μου και να γυρίσω να κοιτάξω γύρω μου και να πω: «Τι ομορφιά είναι αυτή!». Να έρχεται η άνοιξη, ας πούμε, και να τρελαίνομαι να κοιτάω και να περιμένω με αγωνία να βγει το λουλούδι. Αυτά τα πράγματα δεν τα είχα ζήσει ποτέ μου, εγώ ποτέ δεν έβλεπα τριγύρω μου…αυτό είναι το high.