ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΣΚΑΡΗΣ: ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΣΚΑΡΗΣ: ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ
Περιγραφή
Ο Γιώργος Μάτσκαρης δε σκέφτηκε ποτέ ότι θα τον κέρδιζε ο χορός. Η παιδική του φίλη αποφάσισε να δώσει στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης κι εκείνος την ακολούθησε. Ευτυχώς. Σήμερα, είναι Διευθυντής της Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής κι αξιολογεί εκείνος υποψήφιους χορευτές και χορεύτριες.
Φίλτρα
Συντελεστές
Αφήγηση
- Γιώργος Μάτσκαρης
Συνέντευξη
- Χάρις Παγωνίδου
Δημιουργία Podcast
- Χάρις Παγωνίδου
Σχεδιασμός Ήχου
- Δημήτρης Πατσαρός
Επεξεργασία Ήχου
- Σπύρος Λυμπερόπουλος
Σκηνοθεσία Βίντεο
- Ισιδώρα Χαρμπίλα
Κινηματογράφηση
- Χρήστος Ανδρόπουλος
Γιώργος Μάτσκαρης κι είμαι ειδικός συνεργάτης του καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και διευθυντής σπουδών της Σχολής Χορού της ΕΛΣ.
Είχα ξεκινήσει από μικρός να κάνω ελληνικούς χορούς και παίζω και μουσική, έχω σπουδάσει πιάνο, κλασικό πιάνο. Αυτά ήτανε τα ερεθίσματα που είχα στο Δημοτικό, Γυμνάσιο. Και γενικά μου άρεσε και να κινούμαι, δηλαδή έβαζα μουσική στο σπίτι πολύ, όπως έκαναν κι οι δικοί μου. Οι γονείς μου χόρευαν πάρα πολύ, χωρίς να έχουν καμία σχέση. Είχαν μια πολύ ωραία μεγάλη παρέα και κάναν διάφορα parties και χορεύανε από ροκ εν ρολ, μέχρι όλο το ρεπερτόριο. Κι είχα αυτές τις προσλαμβάνουσες, δηλαδή, μεγάλωσα σε ένα σπίτι που χόρευαν.
Κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα δεκαπέντε, μια πολύ καλή μου φίλη --έκανε χορό σε μια σχολή ιδιωτική-- αποφάσισε να δώσει στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Όταν μου το ανέφερε, εγώ δε γνώριζα καθόλου το σχολείο αυτό, κατάλαβα, έτσι αντιλήφθηκα ότι είναι δύσκολες οι εξετάσεις κι ότι έχει άγχος. Με την Άντζυ ήμασταν μαζί συμμαθητές από την Α΄ Δημοτικού και κάναμε παρέα από πολύ μικροί και τα καλλιτεχνικά μάς ενδιέφεραν και τους δύο πολύ. Οπότε σε οτιδήποτε έκανε το σχολείο μας ήμασταν στο ίδιο γκρουπ, πάντα, δηλαδή σε όλα κάπως συνοδοιπόροι.
Θυμάμαι να λέω ότι: «Εντάξει, έχεις πολύ άγχος. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις τόσο άγχος» και «Στο κάτω-κάτω, θα δοκιμάσεις». Και κάπως έτσι, αυθόρμητα είπα κι εγώ: «Εντάξει, θα έρθω κι εγώ να δώσω μαζί σου!» Και θυμάμαι ότι ντάξει, ήταν αυτό το: «Αλήθεια; Ναι; Πάμε! Τι ωραία, θα είναι τέλεια!» κι όλα τα σενάρια μετά.
Στην πραγματικότητα, για να μπεις σε ένα σχολείο χρειάζεται να έχεις παρακολουθήσει μαθήματα, να έχεις χρόνο να ζυμωθεί το σώμα μέσα απ’ τα μαθήματα και χρειάζεσαι καθηγητή. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς. Έτσι, σαν παιδιά και λίγο ελαφρά, είπαμε ότι: «Πάμε!»
Αρχίσαμε ένα μικρό training οι δυο μας. Οπότε έκανα λίγο τρέξιμο, κυρίως για να αρχίσω να γυμνάζω το σώμα μου, και δυο-τρεις θέσεις, για να καταλάβω το κλασικό ειδικά, το σύγχρονο είχε πιο ελεύθερη φόρμα στο τι δοκιμάζαμε, το κλασικό πάντα πάντα είχε πολύ συγκεκριμένη φόρμα κι έπρεπε κάπως να αρχίσω κυρίως να ακούω την ορολογία για να τη συνδέω με το σώμα μου: ότι αυτή είναι η πρώτη ποζισιόν, αυτή είναι η δεύτερη ποζισιόν, η πέμπτη κτλ. Γιατί αυτή ήταν η αφετηρία να κάνω κάποιες κινήσεις, να μπορώ να υπάρχω μέσα στο μάθημα, έπρεπε τα πόδια μου να σταματήσουν να είναι παράλληλα ή να είναι έτσι όπως στεκόμαστε, γιατί στον κλασικό χορό λειτουργείς με ανοιχτές θέσεις στα πόδια. Ήταν έντονα, η αλήθεια είναι, τα πράγματα, ήταν έντονα. Θα βρισκόμασταν συνέχεια, θα πηγαίναμε για να τρέξουμε… Κάπως πέρναγε γρήγορα ο χρόνος. Δεν είναι ότι το πολυκαταλάβαμε πότε θα έρθει ο Σεπτέμβρης για να δώσουμε.
Θυμάμαι να δοκιμάζω τα ρούχα και να με βλέπω στον καθρέφτη. Γιατί μου φαινότανε περίεργο, δεν ήμουν εξοικειωμένος, εννοώ, ένα κολάν να φοράω και τα παπουτσάκια του μπαλέτου. Κάπως το περίμενα, είχα αρχίσει να το φαντάζομαι το πώς θα είναι η εξέταση και το περίμενα.
Φτάσαμε στη σχολή και χωριζόμαστε, γιατί πάμε στα αποδυτήρια των αγοριών και των κοριτσιών. Επειδή είναι ένα πανέμορφο κτίριο στο Κολωνάκι, που ήτανε το σπίτι της Κούλας Πράτσικα η οποία το δώρισε στο κράτος κι έτσι εκεί στεγάστηκε η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, έχει μια εσωτερική μεγάλη σκάλα, πηγαίνεις από την κάτω αίθουσα στις υπόλοιπες αίθουσες, έχει πολύ ωραίο φως που μπαίνει μέσα, το κτίριο έχει έναν πολύ ωραίο κήπο έξω… κι αμέσως κατάλαβα ότι κάτι μου άρεσε πάρα πολύ. Βρέθηκα σε ένα περιβάλλον το οποίο για μένα ήταν σαν το φυσικό μου περιβάλλον.
Μπήκαμε με την Άντζυ, ήμασταν στο ίδιο γκρουπ, και μπήκαμε με την Αντζυ στην αίθουσα μαζί, αλλά δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε από κει και πέρα, ούτε να επικοινωνούμε. Ήταν πολύ απαιτητική η εξέταση, κανονικό μάθημα.
Ξεκινήσαμε κανονικά το μάθημα. Εμένα μου φάνηκε γρήγορο, γιατί δεν μπορούσα εύκολα να τα προλάβω όλα, αλλά ξεκινήσαμε με την μπάρα. Με τις γνώσεις που είχα έπρεπε να προλαβαίνω να μαθαίνω πολύ γρήγορα την άσκηση, δε θα καθότανε κάποιος δηλαδή να τη δείξει πολλές φορές. Πολύ συχνά θα μου λέγανε να μην κοιτάω κάτω, γιατί ο μόνος τρόπος για να δω τι θα κάνουν τα πόδια μου μερικές φορές, ήτανε να κοιτάξω τα πόδια των αλλωνών. Δεν το έβαλα καθόλου κάτω και το χαιρόμουνα πάρα πολύ. Αυτό θα πω, ότι το χαιρόμουνα. Η αλήθεια είναι ότι εκεί τρέχανε τα πράγματα, υπήρχε πολύ μεγάλη κινητικότητα στο σχολείο, υπήρχε πολύ μεγάλη επιτροπή.
Αμέσως μετά το κλασικό δώσαμε το σύγχρονο, το μάθημα του σύγχρονου, κι ακολούθησε το μάθημα της ρυθμικής. Κι εκεί ήτανε τότε που γύρισε η Μαρία η Κυνηγού, η δασκάλα, είχε γυρίσει και μου είχε πει: «Μπράβο Γιώργο, φάτους όλους!» Αλλά ήταν λίγο έτσι για να με ενθαρρύνουνε, γιατί θεωρώ ότι σίγουρα φαινόταν κάτι, ότι κι εγώ δεν ξέρω. Κι εκείνη ήταν υποστηρικτική πολύ.
Αυτά ήταν τα μαθήματα που δώσαμε. Με ρώτησαν κατά τη διάρκεια της εξέτασης, με ρώτησε η επιτροπή σε ποιο σχολείο πηγαίνω, αν πηγαίνω σε πρωινό ή απογευματινό ή πρωί-απόγευμα. Απάντησα ότι πηγαίνω σε πρωινό κι απογευματινό, μεικτές ώρες, και με ρώτησαν αν είμαι διατεθειμένος, αν θα μπορούσα να πάω σε πρωινό σχολείο. Απάντησα ότι είμαι, φυσικά, διατεθειμένος να αλλάξω σχολείο, δηλαδή να πάω σε πρωινό σχολείο, ώστε να μπορώ ενδεχομένως να σπουδάσω και στη σχολή.
Φύγαμε από τις εξετάσεις. Μετά από λίγες μέρες ανακοινώθηκαν αποτελέσματα. Μαζί με την Άντζυ, μιλούσαμε στο τηλέφωνο, είχαμε πάει να δούμε τα αποτελέσματα, γιατί είχαν αναρτηθεί τα αποτελέσματα στην είσοδο της σχολής. Η Άντζυ δεν είχε καταφέρει να περάσει στις εξετάσεις κι εγώ είχα περάσει στις εξετάσεις.
Εμένα ήταν άγνωστο το τι θα ακολουθούσε. Οπότε χάρηκα, γιατί κάπως αισθάνθηκα ότι θα συνεχιστεί με έναν τρόπο αυτό που αισθάνθηκα, το αίσθημα που είχα μέσα στην εξέταση, ότι θα συνεχιστεί, θα το ξαναζήσω. Δηλαδή ότι έγινε κάτι όμορφο εκείνη τη στιγμή, κάτι μαγικό, το οποίο μπορώ να το ξαναζήσω και χάρηκα γι’ αυτό πολύ. Και στεναχωρήθηκα όμως για το ότι η Άντζυ δεν πέρασε. Κι εκείνη στεναχωρήθηκε, αλλά χάρηκε πάρα πολύ για μένα. Οπότε ήταν τελείως ανάμεικτο. Δηλαδή, ένας πρώτος κύκλος είχε κλείσει και για κείνη και για μένα.
Άλλαξα σχολείο αμέσως και ξεκίνησαν τα μαθήματα λίγο αργότερα, γιατί ήταν το προπαρασκευαστικό τμήμα. Θα σηκωνόμουν το πρωί, μέχρι το μεσημέρι σχολείο, και μου έγινε μια πρόταση για να παρακολουθώ παραπάνω από ένα τμήματα στο προπαρασκευαστικό, γιατί δε γνώριζα χορό κι έπρεπε κάπως να προλάβω να καλύψω τα κενά. Τελειώνω το Λύκειο, τελειώνω και το προπαρασκευαστικό και δίνω κατευθείαν εξετάσεις για επαγγελματικό, για το επαγγελματικό τμήμα της Κρατικής.
Περνάω. Πέρασα, αμέσως ό,τι βλέψεις είχα για τις Πανελλήνιες και για να μπω σε κάποιο Πανεπιστήμιο έσβησαν σε μια στιγμή. Από τη στιγμή που πέτυχα και μπήκα στην Κρατική, ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω και δεν ξαναγύρισα πίσω στο να αναρωτηθώ αν, τι πώς θα πορευτώ, τίποτα. Κοίταζα μπροστά, μέρα με τη μέρα.
Η Άντζυ σταμάτησε πολύ κοντά, έκανε έναν άλλο έναν χρόνο νομίζω, αλλά μετά σταμάτησε. Είναι είναι ένα πλάσμα με πάρα πολλά ενδιαφέροντα. Είναι νευροεπιστήμονας, έχει σπουδάσει στην Οξφόρδη κι είναι και ψυχολόγος. Είχε πολλά ενδιαφέροντα.
Πλέον είμαι ο διευθυντής της Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και βρίσκομαι στη διαδικασία να αξιολογώ υποψηφίους, υποψήφιες κι υποψηφίους ακριβώς όπως αξιολογήθηκα κι εγώ. Έχω πάντα στο μυαλό μου την αγωνία που μπορεί να έχουνε τα παιδιά, το πόσο πολύ το θέλουνε. Στη δική μου τη φιλοσοφία αξίζει να δίνουμε ευκαιρίες και να δίνουμε χρόνο στους υποψηφίους και στις υποψήφιες να δοκιμάζονται.
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον χορό. Δεν μπορώ να συγκρίνω αυτή την ευφορία που αισθάνθηκα από την αρχή μέσα στο μάθημα και στη συνέχεια στις παραστάσεις. Τη δημιουργική διαδικασία, χωρίς αυτή τη δημιουργική διαδικασία δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου. Και κάπως το γεγονός ότι εγώ από τύχη βρέθηκα σε μια εξέταση, από μια συγκυρία πραγμάτων, μου αφήνει πάντα αυτή τη σκέψη: ότι όλα μπορούν να γίνουν. Όχι με τον ίδιο τρόπο για όλους μας, αλλά σίγουρα με τον τρόπο που ταιριάζει στον καθέναν.